Stille Zondag Gesprek

De Stilte tussen Gedachten

Vanmorgen zat ik in stilte.

Geen intentie, geen vraag, alleen aanwezigheid.

En daar was hij weer, mijn oude vriend.

Hij glimlachte.

    “Wat hoor je als je niets probeert te horen?”

Ik sloot mijn ogen.

    “Gedachten,” zei ik. “Altijd die eindeloze stroom.”

Hij knikte zacht.

    “De mens probeert stilte te vinden door gedachten te stoppen.

    Maar stilte begint niet waar gedachten eindigen.

    Stilte begint waar jij ophoudt ze te volgen.”

Zijn woorden vielen als druppels in een stille vijver.

    “Dus… ik hoef mijn hoofd niet stil te krijgen?” vroeg ik.

    “Nee,” zei hij.

    “Je hoeft alleen te zien dat jij je gedachten niet bént.

    Ze komen en gaan, zoals golven over de zee.

    Maar jij bent het water - niet de golf.”

Ik voelde hoe mijn adem ruimer werd.

    “Maar waarom voelt het dan soms zo druk in mijn hoofd?” vroeg ik.

    “Omdat je gelooft dat de stem in je hoofd van jou is,” glimlachte hij.

    “Je luistert, je reageert, je probeert op te lossen…

    terwijl bewustzijn alleen maar kijkt.

    Als je ophoudt met luisteren naar de woorden,

    hoor je wat er altijd al was: de ruimte ertussen.”

Er viel een lange stilte.

Niet de afwezigheid van denken,

maar een stille aanwezigheid die alles omvatte.

Ik keek hem aan.

    “Dus stilte is niet iets wat ik kan bereiken?”

    “Nee,” zei hij.

    “Stilte is wat overblijft wanneer jij nergens meer heen hoeft.

    Het is de adem tussen gedachten,

    de rust tussen woorden,

    de plek waar jij herinnert wie er luistert.”

We zaten samen in die stilte.

En ik besefte dat ik niet hoefde te zoeken naar rust.

Ik hoefde alleen te stoppen met haar te verstoren.

"Echte rust ontstaat niet in de afwezigheid van gedachten, maar in de aanwezigheid van bewustzijn."

Reflectievraag:

Wanneer heb jij voor het laatst geluisterd naar de stilte achter je gedachten?