Dag Startiewertsen, als ik het goed begrijp , bedoel je: hoe ga ik om met de ongelovigheid van de ander? of dat de ander je maar weird vindt? Doorheen de jaren heb ik geleerd mezelf te accepteren zoals “ik” ben, ongeacht wat de ander denkt of doet. Iedereen heeft trouwens zijn stukje waarheid. En heb ik ook geleerd , voor mezelf, om , als ik merk dat de ander er niets van begrijpt , om er niet verder over te spreken, nl omdat dit me energie kost, het is dan geven zonder ontvangen, en dat klopt niet. Het weinige dat ik dan zeg, is dikwijls voldoende als zaadje dat ook bij de ander langzaam tot rijpheid mag komen. Zo accepteer ik zowel de ander als mezelf. En ja, eerder was ik daar ook verdrietig om, als de ander me niet begreep. Heb ik je hier een beetje kunnen helpen? Lieve groet, Marie Jeanne
